Patrycja:

Z dziełem duchowej adopcji zetknęłam się po raz pierwszy w kościele w naszej parafii NSPJ i św. Jana Bosko w Piotrowicach. Poczułam wewnętrzny głos, że muszę coś zrobić. Ten głos był odpowiedzią Pana Boga na moje pytanie, a zarazem stał się ukojeniem serca i utwierdzeniem: Pan Bóg działa! Wystarczy tylko wyciągnąć swe ręce wraz z sercem i ofiarować Bogu - On nas zawsze wysłucha i uczyni, co dla mnie najlepsze. W tym momencie poczułam, jak delikatny wiatr otula moją twarz. Ocierał moje łzy, które płynęły już od dłuższego czasu. Cała zawierzyłam się Jezusowi i Jego Matce Maryi. Czas tych 9 miesięcy zmienił moje życie.

Największym darem, jaki może otrzymać człowiek, jest dar życia. Bóg nas tak ukochał, iż na swoje podobieństwo stworzył człowieka. Dar życia oznacza umiłowanie, troskę, bezinteresowną ofiarność. Otrzymujemy darmo te wszystkie przymioty. Moja historia ma początek już kilkanaście lat temu, gdy to po zawarciu małżeństwa staraliśmy się o dziecko. Pochodzę z wielodzietnej rodziny, mam pięcioro rodzeństwa. Tak naprawdę od zawsze byłam mamą dla nich, jako najstarsza czułam taką potrzebę więzi. Dzieci to dla mnie był skarb. Ale gdy nadszedł czas próby mojego macierzyństwa, zaczęła się walka.

Już od najmłodszych lat miałam problemy zdrowotne, chodziłam od lekarza do lekarza. Jeden ze specjalistów stwierdził, że muszę poddać się pewnej operacji, jeśli dalej będę chciała być zdrowa i żyć.

Ciąg dalszy świadectwa na następnej stronie