Katecheta dorosłych

Drodzy Diecezjanie i Goście!

Dziś nie sposób zbilansować różnorakiego dobra, jakie wniósł i wnosi tygodnik archidiecezji katowickiej na niwę kościelną, ojczyźnianą, narodową i rodzinną.

W imię pokory, tj. w imię prawdy, dziękujemy Eucharystią całej Redakcji – na czele z ks. prałatem Markiem – za ich gorliwą pracę owocującą wspaniałym rozwojem Gościa Niedzielnego – najbardziej poczytnego tygodnika opinii w Polsce!

Przyjmijcie, Drodzy Redaktorzy, z serca płynące „Bóg zapłać” za wielkie dzieła nowej ewangelizacji, za wszystkie inicjatywy służące Bogu, Kościołowi, rodzinie, człowiekowi w jego prawach i transcendentnym wymiarze, oraz Życiu, zwłaszcza zagrożonych i bezbronnych.

Dziękujemy równocześnie przeszłym pokoleniom, których trud współtworzy piękną tradycję  „Gościa” oraz owocuje w jego teraźniejszości; „Bóg zapłać” duchownym i świeckim Czytelnikom za to, że tak chętnie goszczą  „Gościa” pod dachami swych świątyń, domów, serc i umysłów. To również konkretna realizacja wskazań Soboru Watykańskiego II, który zaleca wiernym szczególną troskę o rozwój prasy katolickiej (por. DSP,14).

Nade wszystko dziękujemy Przedwiecznemu Bogu za to, że pobłogosławił to dzieło. A dziękując, tym samym prosimy, żeby nadal błogosławił „Gościowi” w Duchu Świętym przez orędownictwo Maryi, Matki Słowa.

Słowo Boże przypomina nam dziś, że Bóg pragnie, aby wszyscy ludzie zostali zbawieni i doszli do poznania prawdy (1Tm 2,3-4).

Myślę, że właśnie te motywy: troska o zbawienie, oraz poznawanie prawdy i życie w niej, zadecydowały o tym, że w Katowicach, w administracji apostolskiej Górnego Śląska, we wrześniu 1923 roku, ukazał się pierwszy numer tygodnika o nazwie „Gość Niedzielny”. Nie będzie więc przesadą powiedzieć, że słynna już „gałązka oliwna”, z którą – jak czytamy w Zachęcie Pasterskiej ks. Augusta Hlonda - promującej pierwszy numer tygodnika – „Gość” wszedł w progi domostw - jest przekazywana z pokolenia na pokolenie; a w pracy redaktorów i dziennikarzy „Gościa” od początku obecna jest chrześcijańska nadzieja na ostateczny triumf Zmartwychwstałego Dobra (por.EiE,5), co ułatwia stąpanie po ziemi i wskazywanie horyzontu Wieczności.