Szymik o Kilarze

*

Mistrzu, wiersz na koniec, Tobie tu dedykowany:

Zdarzało się, że byłem już tego blisko, kilka razy

najbliżej jak tylko może przydarzyć się ludziom;

choć zawsze pod osłoną.

Ale nie dało się bliżej.

Trzymało się na bezpieczną

odległość zdania, koniunktiwu, przecinka.

Nie byłem gotowy na miłość.

Czasem

pręga światła na trawie,

oczy gorejące w mroku,

konstelacja nut,

biała sierść mgły,

wilgoć, nad ranem, ciągnąca od strony otchłani –

– zdawały się szeptać:

sięgniesz, zdołasz.

Ale miało pozostać niedosiężne.

I słyszałem jedynie miękki szelest w ciemności.

I wiedziałem, że musi być niewyobrażalnie piękne.

I że jeszcze nie teraz[12].

Tyle wiersz.

Ale Twoje doświadczenie i muzyka zdają się iść dalej… Mówiłeś niedawno, słyszałem: być może muzyka jedyna ma zezwolenie na wejście dalej, głębiej, w niedosiężną dla innych prawdę świętych tekstów… Dalej: jak wtedy, kiedy patrzysz wiosną na kwitnące magnolie w ogrodzie, na tyłach domu przy ulicy Kościuszki; jak wtedy, kiedy widzimy na Twojej dłoni dwie obrączki, jedną na małym, drugą na serdecznym palcu; jak wtedy, kiedy słuchamy ekstatycznego finału Krzesanego, kiedy to niebo zdaje się otwierać na oścież… Wtedy domyślamy się, że zaglądałeś za zasłonę. Że już ktoś to dla nas zrobił: widział, a muzyki potrzebuje po to, żeby nam o tym opowiedzieć. I mówi nam: niewyobrażalnie piękne jest prawdziwe.

Bo piękno jest prawdą, a prawda – pięknem.

I stąd ta uroczystość. O tym ona jest.

                                                                       ks. Jerzy Szymik

                                                                       Katowice, 28 maja – 18 czerwca 2012 r.