Wakacje roku 1980 były w Polsce czasem strajków i głośno wyrażanego niezadowolenia społecznego. Pierwszym impulsem były wprowadzone przez władze podwyżki cen mięsa i wędlin. W lipcu strajkowało już ok. 80 tys. osób w 177 zakładach pracy. W połowie sierpnia zaczęły się strajki na Wybrzeżu. 14 sierpnia w obronie zwolnionej z pracy Anny Walentynowicz stanęli pracownicy Stoczni Gdańskiej. Protest został przerwany, by po namowach delegatów z innych zakładów pracy zamienić się w strajk solidarnościowy. Powołano Międzyzakładowy Komitet Strajkowy, który sformułował 21 postulatów. Najważniejsze dotyczyły utworzenia wolnych i niezależnych związków zawodowych i upamiętnienia ofiar Grudnia 1970 r. Na czele protestu stanął Lech Wałęsa.