Najpierw było oczywiście powołanie do życia zakonnego – opowiada. – Ono zaczęło się rodzić, kiedy byłam w szkole średniej. Lubiłam sport i muzykę, więc to naturalne, że chciałam w swoim dorosłym życiu wybrać któryś z tych kierunków. Ale dzisiaj myślę, że Pan Bóg ma jednak poczucie humoru. Rozeznając, w którą stronę powinnam pójść, zdałam sobie sprawę, że nie będą to moje życiowe drogi. On bowiem zapraszał mnie do czegoś innego. Od kilku lat miałam już kontakt z siostrami salwatoriankami. Za każdym razem, gdy się z nimi spotykałam, czułam się jak w domu. Siostry stwarzały atmosferę ciepła, serdeczności i otwartości. Nie zastanawiałam się więc długo i podjęłam decyzję, że chcę być jedną z nich – wspomina s. Estera.