Nadchodzi jubileusz

Pielgrzymkę rozpoczęła konferencja bp. Adama Wodarczyka, odpowiedzialnego za przygotowanie obchodów 100-lecia archidiecezji katowickiej, które rozpoczną się I nieszporami uroczystości Chrystusa Króla. Przypomniał o najważniejszych wydarzeniach w niemal stuletniej historii diecezji. Podsumowując wydarzenia ostatnich dekad, wspomniał, że był to czas “wielkiej walki duchowej”, która wciąż ma miejsce. – Czas odchodzących od praktykowania wiary coraz większej rzeszy wiernych, czas kryzysów i słabości osób duchownych i konsekrowanych, które nieraz dotykały i raniły wiele osób. To czas pustoszejącego seminarium, wydziału teologicznego i zakonnych nowicjatów. W końcu to czas niełatwych zmagań z coraz bardziej agresywną i jawnie antychrześcijańską cywilizacją konsumpcyjną i postmodernistyczną. Czas, w którym żyjemy, w przededniu stulecia diecezji katowickiej, zdaje się zatem skłaniać nas do postawy rezygnacji i braku nadziei, który wkrada się nieraz także w nasze kapłańskie serca – mówił. 

Podkreślił, że nadchodzący rok jubileuszowy ma być naznaczony nadzieją, ponieważ wpisuje się w zapowiedziany przez papieża Franciszka Rok Jubileuszowy, którego hasło brzmi: „Pielgrzymi nadziei”. Cytując papieża, stwierdził, że jubileusz może być dla „wszystkich okazją do ożywienia nadziei”, zwłaszcza dla tych, którzy patrzą w przyszłość „ze sceptycyzmem i pesymizmem, jakby nic nie mogło dać im szczęścia”.

Wymienił dwa podstawowe cele roku jubileuszowego: podsycanie nadziei we wspólnocie wiernych Kościoła w Polsce oraz motywowanie wszystkich ochrzczonych, by stawali się znakami tej nadziei w dzisiejszym świecie. 

Duszpasterzom zalecił lekturę pięciu zeszytów programu duszpasterskiego zatytułowanych „Pielgrzymi nadziei”. – Tam znajdziecie wiele cennych i ważnych inspiracji w wymiarze teologicznym, liturgicznym, katechetycznym, homiletycznym i maryjnym. (…) w tych materiałach jest cenne światło, wizja celów jubileuszu, zachęta, aby nadchodzący rok mimo wielu trudności i niepokojów był czasem – stwierdził. Zapowiedział też, że wkrótce pojawią się nowe pozycje wydawnicze poświęcone historii archidiecezji, a także propozycje homilii kerygmatycznych.

Zachęcił, by parafie świętowały jubileusz w oparciu o cztery filary: świadectwo, liturgię, diakonię oraz wspólnotę. Dla każdego z nich zaproponował lekturę kilku dokumentów Kościoła. Zaapelował, by w każdym dekanacie zorganizować rekolekcje ewangelizacyjne oraz kursy alfa, a w parafiach ożywić tradycje pierwszych czwartków, piątków i sobót, a także podjąć inicjatywy związane z dziełami miłosierdzia.

GOSC.PL DODANE 31.08.2024 AKTUALIZACJA 01.09.2024

Obchody jubileuszu 100-lecia diecezji katowickiej "Pielgrzymi nadziei"

Konferencja wygłoszona przez bp. Adama Wodarczyka podczas pielgrzymki księży archidiecezji katowickiej do katedry Chrystusa Króla.   

Duchowość księdza

Centralnym punktem pielgrzymki była Eucharystia, której przewodniczył abp Adrian Galbas. W homilii podkreślił istotne elementy duchowości księdza diecezjalnego. Przywołując słowa Pierwszego Listu św. Pawła Apostoła do Koryntian, zaznaczył, że przypatrywanie się powołaniu „wymaga spokoju, czasu, koncentracji, refleksji i uważności”. – Paweł nie mówi, że mamy na nasze powołanie po prostu spojrzeć, rzucić nań okiem, co można zrobić przelotnie, bez przykładania do tego większej uwagi i przy okazji innych czynności – mówił.

Opierając się na wskazaniach papieża Benedykta XVI sformułowanych na zakończenie Roku Kapłańskiego, stwierdził, że fundamentalnym elementem duchowości kapłańskiej jest „utożsamienie się księdza z tym, co robi”. Duchowny nie ma być jedynie pracownikiem, jego czynności mają wynikać z tego, kim jest. – Jestem księdzem, a nie pracuję jako ksiądz. To zasadnicza różnica. „Czy jecie, czy pijecie, czy cokolwiek innego czynicie, na chwałę Bożą to czyńcie” (1 Kor 10,31) – powie nam św. Paweł. Przy święceniach żaden z nas nie był pytany o to, czy jest gotów pracować „od-do” w jakimś megakorpo. Byliśmy za to pytani, czy chcemy w swoim życiu dążyć do szczególnie radykalnego utożsamienia się z Chrystusem, a potem usłyszeliśmy, zdanie, w którym było zadanie: „prowadź życie zgodnie z tajemnicą Pańskiego krzyża” – stwierdził.

Podkreślił ważne elementy duchowości kapłańskiej: stałą, gorliwą modlitwę, częstą posługę w konfesjonale, osobistą ascezę księdza, a także nauczanie, które wypływa z osobiście przyjętego słowa. Zachęcił do codziennej adoracji Najświętszego Sakramentu. – Lepiej, żeby w parafii była kilkugodzinna czy nawet godzinna adoracja Najświętszego Sakramentu niż całodniowe jego wystawienie, na którym nie ma ludzi – mówił. Przypomniał także o regularnym rozmyślaniu. – Bez karmienia się słowem Bożym, nie tylko podczas odmawiania brewiarza, grozi nam duchowa anoreksja. Będziemy jak kelner przynoszący innym obfity pokarm, a jednocześnie sami umierający z głodu. Brak osobistego spotkania ze słowem Bożym wpłynie także na jakość naszego przepowiadania. Jeśli sami nie wnikniemy w słowo, będziemy innym ofiarowali banały albo cudze refleksje ściągnięte z Internetu.

Metropolita katowicki prosił także o to, by „w duszpasterstwie nie tworzyć swoich własnych praw”. – Parafia nie jest moja, tylko Kościoła. Nie mogę więc wymyślać tam własnego prawodawstwa. Jeśli więc np. Kościół dopuszcza przyjmowanie Komunii św. na rękę, to należy ją w taki sposób udzielać tym wiernym, którzy o to proszą.

Abp Galbas zauważył, że kapłaństwo traktowane jako zawód może prowadzić do podwójnego życia. – Coraz więcej będzie roszczeń, pretensji, wołania o swoje. Pojawią się nieczytelne i niebezpieczne emocjonalne związki – stwierdził.

Zaznaczył, że prawo do prywatności, hobby oraz  zainteresowania są pozytywnym elementem, „zawsze jednak jako część spójnego kapłańskiego życia, a nie jako jego alternatywa”. Wskazał też na obecność duchownych w mediach społecznościowych. – W te wakacje dostałem list od rodziców niepełnosprawnego dziecka, którzy pisali, że stać ich jedynie na kilkudniowy wyjazd w Beskidy i ze smutkiem oglądają zdjęcia ich księdza z prawdopodobnie drogich, zagranicznych wakacji. „Rozumiem – piszą – że ten ksiądz ma też prawo do wypoczynku, ale po co się tym chwali. I jaką to zaspokaja w nim potrzebę?”. Odpisałem, że dziękuję, a co do potrzeby to nie wiem. Szczerze wam też powiem, że zupełnie nie wiem, po co ksiądz umieszcza w swoich mediach społecznościowych informacje o tym, że właśnie zjadł pizzę, albo był w kinie. W końcu to żaden wyczyn. Jeśli nasze konta w tych mediach nie służą do ewangelizacji, to lepiej je zlikwidować – zaznaczył.

GOSC.PL DODANE 31.08.2024 AKTUALIZACJA 01.09.2024

Duchowość księdza

Homilia abp Adriana Galbasa SAC wygłoszona podczas pielgrzymki duchowieństwa archidiecezji katowickiej. Katowice, 31 sierpnia 2024 roku.  

Zachęcił, by powracać do momentu święceń kapłańskich i wypowiedzianych wówczas przyrzeczeń. – Nie oszukujmy się: w niedalekiej przyszłości będzie nam trudniej. Pracy będzie przybywać, także z powodu zmniejszającej się liczby księży, a ludzkiej życzliwości i pieniędzy niekoniecznie. Społeczny i materialny status księdza w Polsce będzie się raczej obniżał niż podwyższał. Tym bardziej więc powrót do pierwotnej miłości, do podstawowych pytań i do najszczerszych odpowiedzi, jakie na te pytania dawaliśmy przyjmując święcenia, wielkie, oddane sprawie Chrystusa i zakochane w Nim serce jest konieczne. Uchroni nas to od jałowych kalkulacji, frustracji, narzekań i smutków. Jestem Chrystusowym księdzem. Jego los jest więc moim losem. I to jest dla mnie błogosławieństwo! – mówił.

Przywołując przykład św. Jana Marii Vianney’a, apelował o obecność księży w parafiach. – Wszystko, co robił, było powiązane z ludźmi, którym posługiwał. Za nich się modlił, dla nich pracował, z nimi był. Tak jak ojciec w zdrowej rodzinie: wszystko robi dla swej rodziny. Nie wylicza jej czasu, nie chce być na odwal, nie zajmuje się głównie i przede wszystkim sobą – zaznaczył.

Z uznaniem mówił o kapłańskiej gorliwości wielu duchownych archidiecezji. Dziękował też za wdrażanie nowych duszpasterskich pomysłów. Kończąc, raz jeszcze zaapelował o to, by jak najczęściej przypatrywać się powołaniu. – Odkryjemy wówczas, wciąż i wciąż, że jest ono darem, darmo nam danym. Bez naszych zasług. Niewielu wśród nas mędrców, mocnych i szlachetnie urodzonych. A jednak Bóg nas wyróżnił. Dziękujmy Mu za to i odpowiadajmy na to wyróżnienie dobrym życiem. Niech Chrystus będzie dla nas mądrością, sprawiedliwością, uświęceniem i odkupieniem. Niech będzie naszą chlubą.