Ksiądz Izydor Harazin urodził się 12 kwietnia 1947 r. w Brzeźcach jako najstarszy z czwórki rodzeństwa. Rodzice, Antoni i Klara z domu Smolarz, pracowali na roli. Ochrzczony został 20 kwietnia 1947 r. w kościele parafialnym Matki Bożej Szkaplerznej, w którym to w wieku 9 lat przystąpił do I Komunii św. 29 sierpnia 1959 r. przyjął sakrament bierzmowania.

Po ukończeniu szkoły podstawowej w Brzeźcach kontynuował naukę w Liceum Ogólnokształcącym w Pszczynie, które ukończył egzaminem maturalnym w 1965 roku. O kapłaństwie – jak sam stwierdził – myślał od wielu lat, a ostateczną decyzję podjął na rekolekcjach zamkniętych. W czasach szkolnych interesował się biologią i historią. Wychowawca klasy napisał o nim, że był wzorowym uczniem, bardzo poważnie ustosunkowanym do nauki i innych obowiązków uczniowskich.

Podczas formacji seminaryjnej w latach 1965–1972 otrzymał pierwszą tonsurę w 1969 r., święcenia lektoratu w 1970 r., a kilka miesięcy później święcenia egzorcystatu i akolitatu. Rok później otrzymał święcenia subdiakonatu. 20 lutego 1972 r. z rąk bp. Czesława Domina otrzymał święcenia diakonatu w Drogomyślu, a 30 marca tego samego roku w Katowicach – święcenia prezbiteratu z rąk bp. Herberta Bednorza.  

Pracę duszpasterską jako neoprezbiter rozpoczął od zastępstw wakacyjnych: najpierw w parafii w Podlesiu (1–31 lipca 1972 r.), później w parafii św. Antoniego w Chorzowie (1–30 sierpnia 1972 r.). Pierwszą jego placówką duszpasterską była parafia św. Jana Chrzciciela w Brennej (1972–1975), gdzie pracował jako wikariusz parafialny. Następnie pełnił posługę wikariusza w parafiach: Świętych Apostołów Filipa i Jakuba w Żorach (1975–1979), Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Kobiórze (1979–1983), św. Stanisława Kostki w Katowicach-Giszowcu (1983–1984). Otrzymał polecenie prowadzenia budowy kościoła na osiedlu Staszica w tamtejszej dzielnicy Katowic.

W 1984 r. został najpierw na miesiąc administratorem nowo erygowanej parafii św. Barbary w Katowicach-Giszowcu, a od połowy września tego samego roku był jej proboszczem przez 28 lat (1984–2012).

Napisał pracę magisterską na Papieskim Wydziale Teologicznym w Krakowie z zakresu biblistyki – „Konfrontacje ze Świadkami Jehowy przy Piśmie Świętym”. Składając egzamin proboszczowski, przedstawił pracę „Grupy Dzieci Maryi na kanwie Adhortacji Apostolskiej »Familiaris Consortio« Jana Pawła II”.

Założył świetlicę środowiskową profilaktyczno-wychowawczą im. św. Brata Alberta oraz oratorium dla młodzieży. Dał się poznać jako organizator kolonii zimowych i letnich dla młodzieży, dzieci oraz osób niepełnosprawnych. Opieką duszpasterską otaczał górników z KWK Staszic. Założył w parafii Szkołę Słowa Bożego opartą na lectio divina.

W 1999 r. abp Damian Zimoń mianował go kanonikiem honorowym Kapituły Metropolitalnej Katowickiej, a w 2008 r. otrzymał nominację na kanonika gremialnego tejże kapituły. W 2007 r. został zgłoszony do odznaczenia medalem „Za dzieło ewangelizacji”. W uzasadnieniu napisano: „za wzorową pracę duszpasterską w pełnieniu funkcji Parafialnego Asystenta Kościelnego, inicjowanie działań związanych z wdrażaniem zasad Katolickiej Nauki Społecznej Kościoła w życie społeczne na terenie parafii Świętej Barbary w Giszowcu”.

W 2012 r. został przeniesiony na emeryturę, otrzymując jednocześnie nominację na Opiekuna Duchowego Ośrodka Rehabilitacyjno-Edukacyjno-Wychowawczego w parafii św. Barbary w Katowicach-Giszowcu oraz kapelana Stowarzyszenia na Rzecz Niepełnosprawnych SPES w Katowicach. W 2015 r. zamieszkał w Pszczynie.

Zmarł 23 marca 2021 roku. Jego pogrzeb odbędzie się 27 marca w parafii MB Szkaplerznej w Brzeźcach.