Klerycy mury Wyższego Śląskiego Seminarium Duchownego na początku marca opuszczali tylko na chwilę. Maksymalnie na dwa tygodnie. Okazało się, że rozłąka trwała prawie siedem miesięcy. – Odliczam dni do powrotu – śmieje się kleryk Rafał Machalica. – Na początku było najtrudniej. Pobyt w domu męczył, ponieważ był wyrwaniem z porządku, do jakiego się przyzwyczailiśmy. Nagle, choć w gruncie rzeczy tego nie planowaliśmy, wróciliśmy do trybu rodzinnego, pięknego, ale dla nas z założenia już trochę nienaturalnego – precyzuje kl. Bartosz Morawski.

Czy tak będzie zawsze?

Pandemia stała się dla nich testem samodyscypliny. – To był czas weryfikacji, czy potrafimy sami zorganizować tak dzień, żeby był czas i na naukę, i na modlitwę, a nie tylko na wegetację i oczekiwanie – mówi kl. Rafał. – Najgorszy był brak wspólnoty, która często przydaje dodatkowej motywacji. Kontakty interpersonalne sprowadzone tylko do poziomu komunikatora internetowego też były przygnębiającym doświadczeniem. Pojawiały się myśli: „Czy tak już będzie zawsze?”. Rozmowy z ojcem duchownym przez Skype to naprawdę nie jest to – podkreśla kleryk Paweł Dąbrowski. Przykry był również widok pustego kościoła. – Zwłaszcza w czasie świąt. Bardzo bolało to, że nikogo nie może z nami być. Żal robiło mi się też, kiedy ktoś mówił z taką nutką zazdrości, że my przynajmniej mogliśmy służyć. To chyba było najgorsze, tak sądzę, co mogliśmy usłyszeć, bo dla nas wszystkich ta sytuacja była bardzo trudna – tłumaczy kl. Rafał. – Pamiętam zgaszone światło, puste ławki. Taki widok w czasie Mszy św. sprawił, że zadałem sobie pytanie: „Dla kogo ja to wszystko robię?”. Czasem słyszymy, że kościoły się wyludniają. To doświadczenie było jednak aż za mocną ilustracją tego, do czego może dojść, tego, czemu musimy przeciwdziałać – zauważa kl. Paweł. – Zwłaszcza że są tacy, którzy po izolacji nie wrócili, dostali dobry argument, żeby odpuścić – dodaje kl. Rafał. – Dlatego widzimy, że troska o parafian to rzecz najważniejsza. Widzieliśmy często, że oni bardzo to doceniają. Poza tym budujące jest, jak reagują, na przykład na relacje na facebookowych profilach różnych parafii. Posyłają „serduszka”, „kciuki w górę” lub po prostu piszą: „szczęść Boże”. Banalne, a pozwala na rozpoczęcie relacji i budowanie wspólnoty, Kościoła przez duże K – mówi kl. Bartosz.