Wypełnienie go wymaga, prócz osobistego świadectwa wierzących, także zorganizowanych działań Kościoła, dzięki którym Ewangelia może docierać na obszary, gdzie chrześcijan jest bardzo niewielu. „Dlatego Kościół katowicki uznaje propagowanie misji za jeden z kluczowych elementów działalności duszpasterskiej w parafiach, stowarzyszeniach, grupach – szczególnie w tych, które skupiają młodzież” – czytamy w dokumentach II Synodu (nr 327). Synod nie poprzestał oczywiście na ogólnym stwierdzeniu potrzeby, ale usiłował wskazać na narzędzia, które mogą służyć z jednej strony budowaniu świadomości misyjnej katolików, a z drugiej wspierać misjonarzy w ich posłudze. I tak zaleca Synod rozwój dekanalnego patronatu misyjnego, który „polega na współpracy dekanatu z konkretnym misjonarzem. Parafie dekanatu otaczają misjonarza (…) opieką duchową i materialną, przybliżają wiernym jego osobę i posługę misyjną, prowadzą z nim korespondencję. Zadaniem misjonarza jest natomiast utrzymywanie stałego kontaktu z parafiami patronackimi, odwiedzanie dekanatu podczas swego pobytu w archidiecezji, przedstawianie sprawozdań z realizacji projektów misyjnych” (nr 331, przyp.).