Papież w poezji

W odpowiedzi na nasze zaproszenie (TUTAJ) do redakcji przyszedł list od Czytelniczki. Anna Dzwonek dołączyła do niego wiersze swojego brata.

Ksiądz Józef Dzwonek, pisarz i poeta, w swoich wierszach przywołuje również wspomnienia o Janie Pawle II. Nawiązuje do życia papieża, do jego pontyfikatu oraz trudnych chwil cierpienia i śmierci.

Ks. Józef pochodzi z parafii Podwyższenia Krzyża Świętego w Łopusznie, w województwie świętokrzyskim. Święcenia kapłańskie przyjął w 1961 roku. Obecnie mieszka w Katowicach. Jego pasją są podróże, wielokrotnie wyjeżdżał do krajów Europy, Azji, Afryki i Ameryki Południowej. Jest autorem ponad 30 książek. Należy do Związku Literatów Polskich w Warszawie i Górnośląskiego Towarzystwa Literackiego w Katowicach. Jego wiersze publikowane były w prasie katolickiej oraz czasopismach lokalnych. Szczególnie ksiądz pasjonat wspiera szkoły: chętnie odpowiada na ich zaproszenia, opowiada uczniom o podróżach, prezentuje swój dorobek pisarski i artystyczny, a także finansuje działalność szkół i funduje nagrody dla uzdolnionej młodzieży.

Prezentujemy dziś "Rapsod żałobny na wieść o śmierci papieża Jana Pawła II" autorstwa ks. Józefa Dzwonka, napisany w pierwszej dekadzie kwietnia 2005 roku. Wiersz był wyeksponowany w Domu Papieskim w Wadowicach.

Anioł Śmierci wkroczył w progi Pałacu Apostolskiego

Z Księgą Apokalipsy którą otwarł majestatycznie

Przed namiestnikiem Chrystusa na ziemi

I odczytał uroczyście prorocze słowa:

"Uniósł mnie w zachwyceniu na górę wielką i wyniosłą

I ukazał mi Miasto Święte - Jeruzalem

Zstępujące z nieba od Boga mające chwałę Boga"

I zamknąłem księgę na znak wypełnienia się czasu

Wyznaczonego dla sługi Bożego Jana Pawła II

A słowa wewnętrznego natchnienia

Wyraźnie mówiły mi do serca:

Swój urząd wiernie wypełniłeś

Przekroczyłeś próg ludzkich nadziei

A teraz stajesz twarzą w twarz

Przed naszym Bogiem

Źródłem miłości i dobra miłosierdzia i pokoju

Patrz w blask odwiecznej Prawdy

Veritatis Splendor

 

Ciężar i boleść własnego krzyża

Włączyły Cię w ofiarę Chrystusa

W imię którego służyłeś nauczałeś błogosławiłeś

Tworząc trwałe zręby wiary na skale ludzkiego sumienia

We wszystkim Bogu zaufałeś tak jak sam wyznałeś

W słynnym zawołaniu: Totus Tuus!

Bóg naznaczył Cię charyzmą Ducha Świętego

Darem języków darem przekonywania

I rozpoznawania duchów

Darem przebaczania i miłowania ludzi

 

Byłeś Pielgrzymem na ziemi

Niosącym jarzmo misyjnej posługi dla całego świata

Pan na Ciebie spojrzał

I Ciebie powołał na apostolski tron

Bo Ty się krzyża nie lękałeś choć upadałeś

In Via Dolorosa

I klękałeś z modlitwą na ustach

Ante Misterium Iniquitatis

 

Na koniec ukazałeś swoje cierpienie

Całemu światu w pełnym wymiarze

We własnej osobie jako mąż boleści

Umierający i konający

Nie zszedłeś z drogi zawierzenia

Do końca wytrwałeś z krzyżem na ramionach

Bo umiłowałeś do końca Ewangelię Boga

 

Byłeś człowiekiem Nowej Ewangelizacji

Żywym świadectwem katechizmu Kościoła

Dla zagubionego świata

Tego świata!

A Bóg bogaty w miłosierdzie na znak Przymierza

Wezwał Cię do Królestwa swego

W uroczystość święta Miłosierdzia Bożego

Janie Pawle II!

Wzywamy Cię do posługi w Bożym Kościele

Do orędownictwa za nami w niebie

Bo bez Ciebie trudno będzie żyć na ziemi

Ty byłeś latarnią morską dla rozbitków błądzących

A dla nas pielgrzymujących ludzi

Przednim światłem co nadzieję budzi

W drodze do nieba