Jednym z poważnych zadań, jakie Bóg stawia przed tymi, którzy w Niego wierzą, jest troska o drugiego człowieka, zarówno od strony materialnej, jak i duchowej, a więc – troska o życie. Wśród potrzebujących pomocy w najgorszej sytuacji są niechciane dzieci poczęte – najmłodsze, najsłabsze i całkowicie zdane na decyzje innych ludzi. Odpowiedzią na potrzebę obrony życia od samego poczęcia jest Duchowa Adopcja Dziecka Poczętego.

O co w tym chodzi?

Jest to modlitwa w intencji dzieci poczętych, których życie zagrożone jest aborcją. Jej początek jest związany z objawieniami Matki Bożej w Fatimie – została ona zainicjowana wkrótce po nich i jest odpowiedzią na prośbę Maryi o zadośćuczynienie Bogu za grzechy świata. W 1987 roku dzieło duchowej adopcji dotarło także do Polski – pierwsze deklaracje zostały złożone w kościele ojców paulinów w Warszawie, a stamtąd rozprzestrzeniło się na całą Polskę i poza jej granice. Na Jasnej Górze znajduje się Centralny Ośrodek Krzewienia Duchowej Adopcji.

Osoba decydująca się adoptować duchowo jedno poczęte dziecko, zobowiązuje się do codziennej modlitwy w jego intencji, która ma trwać 9 miesięcy, czyli tyle, ile trwa rozwój dziecka w łonie matki. Modlitwą ogarnia się także rodziców dziecka, by mieli siłę i odwagę przyjąć dar, jaki otrzymali od Boga. Modlitwa to dziesiątka Różańca (dowolna tajemnica) oraz specjalna modlitwa za dziecko poczęte, znajdująca się na deklaracji. Osoba podejmująca duchową adopcję modli się za dziecko, którego imię i pochodzenie zna tylko Bóg. Modlitwa opiera się także na ufności w Boże miłosierdzie i wszechmoc Stwórcy i Dawcy Życia.

Jak dołączyć?

Może to zrobić każdy, komu na sercu leży los najbardziej niewinnych i chce podarować jednemu z nich najpiękniejszy dar, jakim jest modlitwa. Jedynym warunkiem, jaki muszą spełnić dzieci chcące włączyć się w to dzieło, jest zgoda ich rodziców.

Najlepiej włączyć się do dzieła duchowej adopcji w rodzinnej parafii, w czasie Eucharystii bądź nabożeństwa. W każdej parafii naszej archidiecezji można przeprowadzić przyrzeczenia duchowej adopcji, dlatego należy pytać o to kapłanów. W wielu parafiach przyjęła się forma łączenia dzieła duchowej adopcji z projekcją filmu „October Baby”, w którym przedstawiona została prawdziwa historia Gianny Jessen – kobiety, która przeżyła przeprowadzoną na niej aborcję. Projekcje filmu (na podstawie licencji) przeprowadza platforma ewangelizacyjno-misyjna „Szukając Boga” (kontakt: wydarzenia@szukajacboga.pl).

Przyrzeczenie można też podjąć samemu, odmawiając jego formułę i od tej pory przez 9 miesięcy modląc się za poczęte dziecko i jego rodziców.

Na koniec, dla zachęty, przytaczam fragment świadectwa animatorki duchowej adopcji:

„Kilka lat temu poproszono nas o przeprowadzenie duchowej adopcji w sanktuarium kalwaryjskim. Wielu ludzi podjęło wówczas to wyzwanie, z czego bardzo się cieszyliśmy. Minął rok, kiedy ponownie pielgrzymowaliśmy do Kalwarii. Wówczas na Górze Ukrzyżowania podeszła do mnie mama z maleńkim dzieckiem na ręku i zaczęła dzielić się swoim świadectwem: – Proszę pani, to dziecko żyje dzięki duchowej adopcji. W ubiegłym roku, gdy przyjechaliśmy do kalwaryjskiego sanktuarium, ja byłam w stanie błogosławionym. Wówczas nie chcieliśmy przyjąć tego dziecka. Uczestniczyliśmy we Mszy św., podczas której właśnie pani mówiła o dziecku jako wielkim darze od Boga. Oboje z mężem mieliśmy wrażenie, że w intencji naszego dziecka już ktoś codziennie się modli. Nie wyobrażam sobie w tej chwili takiej sytuacji, aby moje łono miało być grobem dla mojego synka”.*

Bóg daje nam życie i jednocześnie czyni nas za nie odpowiedzialnymi. Kwestia obrony życia nie powinna być obca żadnemu chrześcijaninowi. Forma tej obrony stanowi już wybór każdego z osobna – duchowa adopcja jest jedną z możliwości.

Więcej informacji na temat oraz deklarację przystąpienia do Duchowej Adopcji Dziecka Poczętego można znaleźć na stronie: www.duchowaadopcja.com.pl.