U św. Walentego w Bieruniu. Historie (nie)koniecznie romantyczne

Sanktuarium św. Walentego, zwane przez mieszkańców Bierunia „Walencinkiem”, jest kościołem drewnianym o konstrukcji wieńcowej; należy do parafii św. Bartłomieja w Bieruniu. Ma wszystkie cechy charakterystyczne dla górnośląskiej drewnianej architektury kościelnej. Położone na wschodnim przedmieściu Bierunia, poza historycznymi granicami miasta, znajduje się dzisiaj na cmentarzu, który do końca XVIII w. służył za miejsce pochówku dla ludzi niegodnych pogrzebania na cmentarzu parafialnym. W prezbiterium zachował się fragment polichromii z XVII wieku; obecnie w obrębie sufitu znajdują się polichromie wykonane przez Romana Nygę po pożarze z 1972 roku. Dodatkowy element ozdobny stropu stanowi obramowanie w postaci bordiury z liści akantu. Wśród wyposażenia na uwagę zasługuje ołtarz główny z nastawą pochodzącą z XVII wieku, dwoma obrazami św. Walentego (z 1729 i 1907 roku) oraz figurami przedstawiającymi dwóch biskupów, Oko Opatrzności, Trójcę Świętą oraz świętych Piotra i Pawła. W obrębie przednich kolumn architrawu zachowały się natomiast dwa barokowe putta. Wnętrze doświetlane jest późnobarokowymi żyrandolami wykonanymi z drewna i ozdobionymi kryształem górskim. Wśród wielu dzieł wymienić należy również ośmiogłosowe organy pochodzące z 1650 roku, przeniesione do kościoła św. Walentego w 1845 roku z Orzesza. Stanowią one jedne z najcenniejszych tego typu instrumentów na terenie Górnego Śląska. Kościółek w latach 2017–2022 przeszedł gruntowny remont. Od czasu ustanowienia sanktuarium do Bierunia zjeżdża coraz więcej narzeczonych

Za:

https://poznaj100.pl/poznaj-100/poznaj-100-miejsc-sakralnych/kosciol-w-bieruniu/;

Sanktuarium św. Walentego w Bieruniu – Wikipedia, wolna encyklopedia

Cytat: „Ileż mogłyby powiedzieć ściany tej zabytkowej, aczkolwiek ciągle żywej świątyni. Iluż modlitw głośnych i cichych się nasłuchały? Jak mocno nasiąknęły śpiewem psalmów i pieśni? Niewielka przestrzeń stawała się powiernikiem radości i smutków, nadziei i trosk. Całego losu człowieka i parafii, składanego w ręce Boga na ołtarzu w Eucharystii przez wstawiennictwo św. Walentego”.

abp Wiktor Skworc

Słowo na drogę: „Serce się me we mnie trzepoce: moc mnie opuściła, zawodzi nawet światło moich oczu. Przyjaciele moi i sąsiedzi stronią od mojej choroby i moi bliscy stoją z daleka” (Ps 38,11-12).

Modlitwa: za narzeczonych o dobre przygotowanie do małżeństwa