Wspólnota wspólnot

Już na początku synodalnego dokumentu (nr 2) czytamy: „Przed laty czcigodny sługa Boży ks. Franciszek Blachnicki przestrzegał: »Odnowa soborowa tak długo będzie fikcją, jak długo nie zejdzie na płaszczyznę parafii, jak długo nie wypracujemy posoborowego duszpasterstwa parafialnego«. W myśl tych słów właśnie parafia jest miejscem, w którym komunijna natura Kościoła przyjmuje konkretne kształty. Toteż wszyscy wierni – osoby duchowne, świeckie i konsekrowane – urzeczywistniając w mocy Ducha Świętego żywy Kościół, muszą dołożyć starań, aby każda parafia  stawała się coraz bardziej wspólnotą wspólnot (…), wspólnot budowanych na słowie Bożym (…), posłudze sakramentalnej (…) i służbie (…)”. Takie rozumienie parafii powraca w wielu synodalnych zaleceniach, np.: „Jako że fundamentem modelu parafii jako wspólnoty wspólnot jest rodzina, zaleca się wspieranie jej poprzez prowadzenie w każdej parafii duszpasterstwa małych grup  – adresowanego do dzieci, do młodzieży (...), do osób stanu wolnego (kawalerów i panien, wdów i wdowców, matek i ojców samotnie wychowujących potomstwo), do małżeństw sakramentalnych i związków niesakramentalnych oraz do seniorów” (nr 15).