Mając na uwadze odnowę życia religijnego w Diecezji Katowickiej, Synod Diecezjalny Kościoła Katowickiego uświadamia sobie, że podstawowym zagadnieniem synodalnym jest problem życia z wiary. Pragnie więc podać podstawowy naukę w tej dziedzinie, zastanowić się nad konkretną sytuacją w diecezji i wyciągnąć wnioski dla życia Ludu Bożego Diecezji Katowickiej.

Synod rozważy następujące punkty:

• Wiara w życiu Kościoła.
• Konfrontacja wiary z sytuacją współczesną.
• Kierunki rozwoju wiary.

Wiara w życiu Kościoła

Synod chce przypomnieć i przedstawić kapłanom i wiernym czym jest wiara. Wiara jest przede wszystkim wielkim darem i łaską Boga. Ten dar polega na tym, że Bóg, który miłuje, dał nam możliwość przyjęcia Go w naszym życiu i zawarcia z Nim Przyjaźni.  Św. Jan mówi „Popatrzcie jaką miłością obdarzył nas Ojciec ¡ zostaliśmy nazwani dziećmi Bożymi i rzeczywiście nimi jesteśmy". W objawieniu Swoim, Bóg nie tylko obdarzył nas Dobrą Nowiną, ale dał nam samego siebie, gdyż „Słowo stało się Ciałem". Przez ten dar jesteśmy wprowadzeni w życie samego Boga i zaproszeni do udziału w nim. Dar Boży, który w pełni objawił nam Jezus Chrystus, wymaga ze strony człowieka odpowiedzi i przyjęcia, a więc postawy otwartej.

Wiara jest więc:

• Przyjęciem nauki objawionej, której stróżem i nauczycielem jest Kościół.
• Spotkaniem i przyjęciem samego Chrystusa-Boga, który jest „drogą, prawdą i życiem". Wiarą robimy miejsce Chrystusowi w naszym życiu, uznając Jego obecność wśród nas. Przyjęcie Chrystusa jest przyjęciem Boga.
• Posłuszeństwem, które rozświetla drogę człowieka i odpowiada wymogom jego rozumu.
• Zawarciem przyjaźni z Bogiem. Boga, który nas miłuje, przyjmujemy, wierząc w Jego miłość ku nam i trwając w tej miłości.
• Zawierzeniem Bogu i powierzeniem się Jemu. Wiarą żyją ci, którzy nie liczą na własne siły, ale w Bogu pokładają nadzieję.
• Oddaniem się Bogu na służbę. Odpowiedź na dar wiary wymaga pełnego zaangażowania człowieka, nie tylko jego rozumu, woli i uczuć, ale także jego uczynków. Wierzyć, to nie tylko wypełniać przykazania Boże, a na pierwszym miejscu przykazanie miłość, ale żyć na co dzień z Bogiem i powierzać Mu każdą chwilę swojego życia.

Tak pojęta wiara jest niewymuszonym i nienarzuconym darem Boga. Odpo­wiedź na objawienie i zaproszenie do wspólnoty z Bogiem ma być również odpowie­dzią człowieka wolnego. Przez wiarę „człowiek z wolnej woli cały powierza się Bogu”. Bóg do niczego nie przymusza. Dlatego należy z góry wykluczyć również wszelki przymus ludzki. Jeżeli Bóg nikogo nie przymusza do wiary, a Kościół również nie chce tego czynić, nie wolno też w przyjęciu wiary przeszkadzać. Każdy człowiek ma prawo wolnego dostępu do prawd objawionych, wolnego wyznawania swoich przekonań religijnych indywidualnie i wspólnie, wolnego wypełniania swoich praktyk religijnych. Wolność religijna uzasadniona jest godnością osoby ludzkiej. Człowiek ma prawo i obowiązek szukania prawdy i zdobywania tego, co przynosi pełny rozwój własnej oso­bowości. Człowiek ma prawo i obowiązek pójścia za głosem swojego powołania. Z wiarą nierozłącznie związana jest nadzieja chrześcijańska. Żywa wiara nie może pozostać sama. Wiarę bowiem pojmujemy zbytnio jako akt rozumu, pomijając zasadniczy rys życia chrześcijańskiego, streszczającego się w akcie zawierzenia i po­wierzenia się Bogu. Wiara powinna być podbudowana nadzieją chrześcijańską. Tak było i jest, że chrześcijanie w każdym czasie oczekiwali ,,mocni we wierze, błogosła­wionej nadziei i przyjścia chwały Boga i Zbawiciela naszego Jezusa Chrystusa.

Niewątpliwie istnieją również nadzieje ludzkie. Wyrażają one to, co w człowieku jest dobre. Każdy człowiek żyje tymi nadziejami, które otwierają mu szerokie horyzon­ty, ale jednocześnie uświadamiają mu istnienie granic jego możliwości. Człowiek prze­konuje się tak często, że jego nadzieje ludzkie obracają się w nicość. I dlatego Kościół chcąc trafić do ludzi w świecie, nawiązuje z nimi dialog, właśnie poprzez podejście do ich nadziei. W taki sposób chrześcijaństwo staje się ukoronowaniem dążeń całego świata, dając jego nadziejom pełny sens, otwierając je na Boga.

Do wiary i nadziei dołącza się miłość, bo powierzenie się Bogu jest wyrazem miłości. Wiarą powierzamy się Bogu, którego miłujemy ,,całym swoim sercem, całą swoją duszą i całym swoim umysłem”. W ten sposób wielki dar Boga dla człowieka staje się także darem człowieka dla Boga.

„Posłuszeństwo wiary”  jest posłuszeństwem realizowanym z miłości. Wierzący chcą miłować to, co Bóg nakazuje. Przyjęte więc przez wiarę prawdy i przykazania Boże znajdują swój pełny wyraz w zastosowaniu ich w życiu. „Kto ma przykazania moje i zachowuje je, ten mnie miłuje - mówi Pan. Miłość wypełnia wiarę.

Dar człowieka dla Boga, dar wiary ożywionej nadzieją i miłością, jest darem skła­danym we wspólnocie Kościoła. Kościół jest stróżem objawienia i dawcą wiary, ale Kościół żyje także wiarą poszczególnych członków. Wiara ta objawia się w świado­mości współodpowiedzialności za losy swojego Kościoła. Wierni ożywieni „jednym duchem i jednym sercem', „trwają w nauce Apostołów i we wspólnocie, w łamaniu chleba i w modlitwie, są świadomi, że Chrystus uczynił ich królest­wem i kapłanami Bogu, Ojcu Swemu, aby składali siebie na ofiarę miłą Bogu i wszędzie głosili świadectwo o Chrystusie.

Wierzący uznają Boga nie tylko w swoim sercu, ale wyznają Go publicznie i wspólnie, trwając w gorliwej służbie dla Niego. Każdy stosownie do swoich darów powinien pełnić swoje zadanie wynikające z przy­jętej wiary. „Kto przyjął wiarę, powinien z nadzieją i miłością oddawać się Panu Bogu, służąc Mu coraz wierniej. Dzięki temu wiara stanie się wyrazem posłuszeństwa wobec Boga, tak jak niewiara jest znakiem nieposłuszeństwa wobec Boga”.

I tak wiara staje się ostatecznym zwycięstwem Kościoła. ,,Wszystko bowiem, co z Boga zrodzone zwycięży świat, tym zwycięstwem, które zwyciężyło świat, jest nasza  wiara. Wiara jest dla człowieka źródłem życia.

I przez wiarę człowiek osiąga swoje zbawienie. Bez wiary bowiem nie można podobać się Bogu ani osiągnąć zbawienia. Przez wiarę rośnie i doskonali się poczucie odpowiedzialności za swoje własne zba­wienie oraz za zbawienie bliźnich. To poczucie spoczywającej na chrześcijaninie od­powiedzialności pomaga człowiekowi osiągnąć najwyższy stopień wolności i god­ności osobistej.

Przyjęte przez wiarę objawienie pozwala dojść do pełni życia ludzkiego i chrześci­jańskiego. Wiara daje odpowiedź na wszystkie egzystencjalne a dręczące ludzkość pytania. Z wiary płynie radość i pokój.