Grzech mimo wielu podobieństw to jednak nie to samo co wykroczenie albo przestępstwo w prawie świeckim. Choć też często jest tak, że jakiś czyn albo zaniechanie może być i grzechem i przestępstwem/wykroczeniem.
W prawie świeckim wykroczeniem/przestępstwem jest ten czyn/zaniechanie, który prawodawca (parlament-prezydent-tk, z upoważnienia ustawy rząd lub jego agenda) takim ustanowił. Jeśli np. parlament ustanowi, że oddychanie jest przestępstwem, to takim ono będzie. Na szczęście (dopóki, a co wcale nie jest takie dalekie, nie zostaniemy oczipowani), to jeszcze można myśleć bezkarnie.

Jeśli chodzi zaś o grzech, to jest nim tylko ten czyn/zaniechanie, nawet jego zamiar, który narusza prawo boże, ujęte w Dekalogu, jego rozwinięciu (właściwie objaśnieniu) w Ewangelii Chrystusa i zgodnym z Ewangelią nauczaniu Kościoła.

Grzech jest, choć najczęściej ma zewnetrzny wymiar, przede wszystkim stanem świadomości. Jeśli świadomości nie ma, nie ma grzechu. Grzech jest naruszeniem relacji między osobą-człowiekiem, a osobą-Bogiem. Człowiek, a więc i Kościół (rozumiany jako ta widzialna wspólnota wiernych) nie może sobie - np. plebiscytem - stanowić co grzechem jest, a co nie jest. To jest wyłączna kompetencja Boga. Jeśli np. życie przynosi nowe sytuacje, to Kościół nie orzeka, tak sobie, bo tak wygodnie, że coś jest grzechem, lecz sięga właśnie do tych pierwotnych źródeł bożego prawa i w nich znajduje rozstrzygnięcie.

Więcej o tym czym jest grzech najlepiej sobie sięgnąć do Katechizmu lub jego licznych opracowań.

Kościół (rozumiany jako ta widzialna wspólnota wiernych) też ma swój odpowiednik "świeckiego" prawa, jest ono ujęte w Kodeksie Prawa Kanonicznego. Suspendowanie za "jeżdżenie po pijaku" jest właśnie zastosowaniem tego prawa.

Natomiast czy w tym konkretnym przypadku "jeżdżenia po pijaku" był również grzech, to już wymaga indywidualnego zbadania z udziałem samego sprawcy (w szczerym, odważnym rachunku sumienia), bo tylko on wie czy miał świadomość możliwych wzgl. nieuniknionych skutków np. zabicia siebie (też grzech) lub kogoś innego. Nikt inny, oprócz Boga, mu do głowy nie zajrzy. Kapłan-spowiednik może tylko ocenić szczerość tej "introspekcji", szczerość  żalu, szczerość zamiaru pokuty, naprawienia szkód, poniesienia innych konsekwencji (np. pokory przyjęcia świeckiej kary), szczerość zamiaru nie popełniania grzechu (recydywy) i udzielić albo nie - rozgrzeszenia. W ostatecznym jednak rachunku oceny dokonuje sam grzesznik i - Bóg.