Diakon Mateusz Ochojski otrzymał święcenia z rąk biskupa Marka Szkudły w parafii MB Fatimskiej w Katowicach-Piotrowicach. Urodził się w 1996 r. w Katowicach. Jest synem Bogusława, emerytowanego górnika, obecnie kościelnego, i Iwony, specjalistki ds. planowania personelu.

Z politechniki do seminarium

Ukończył Technikum nr 6 przy ZS nr 7 w Tychach. Przed wstąpieniem do seminarium studiował zarządzanie i inżynierię produkcji na Politechnice Śląskiej w Zabrzu i pracował m.in. jako kelner w restauracji.

Jego zainteresowania to gastronomia, transport publiczny, literatura i duszpasterstwo. Z tym ostatnim związany jest tytuł przygotowywanej przez niego pracy magisterskiej: „Praktyka komunijna w czasie pandemii koronawirusa i w okresie postcovidowym” pisanej pod kierunkiem ks. prof. dr. hab. Ireneusza Celarego.

W seminarium był m.in. odpowiedzialny za seminaryjną grupę Duszpasterstwa Ministrantów Archidiecezji Katowickiej. Śpiewał w seminaryjnej scholi. Angażował się także w ruch Odnowy w Duchu Świętym oraz w grupę charytatywną. Obecnie pełni funkcję wicedziekana alumnów.

Zaraz po maturze

Diakonowi Adamowi Zającowi święceń udzielił biskup Grzegorz Olszowski w parafii św. Józefa w Mysłowicach-Krasowach. Adam Zając urodził się w 1997 r. w Mysłowicach. Jego tata Henryk z zawodu jest elektrykiem – pracuje w KWK „Mysłowice-Wesoła”, a mama Bożena jest asystentką pocztową. Ma siostrę Monikę.

Ukończył Śląskie Techniczne Zakłady Naukowe w Katowicach. W 2017 r., zaraz po maturze, wstąpił do WŚSD. Pisze pracę magisterską „Zasada powszechnego przeznaczenia dóbr. Perspektywa katolickiej nauki społecznej” pod kierunkiem ks. prof. Arkadiusza Wuwera.

Jego zainteresowania to teologia, sport, zwłaszcza piłka nożna (wcześniej grał w klubie jako piłkarz), majsterkowanie, historia. 

W seminarium był odpowiedzialny za koło sportowe, śpiewał w scholi. Angażował się także w kole ekumenicznym, w grupie powołaniowej „Jeremiasz”, w czasopiśmie „Nasza Myśl” oraz w Duszpasterstwie Ministrantów Archidiecezji Katowickiej. Udzielał się również w seminaryjnych grupach charytatywnych. Obecnie jest dziekanem alumnów.

Od ochroniarza do diakona

Diakon Paweł Dąbrowski przyjął święcenia z rąk biskupa Adama Wodarczyka w parafii Matki Bożej Różańcowej w Rudzie Śl.-Halembie. Urodził się w 1996 r. w Rudzie Śląskiej. Jest synem zmarłego Mariana, historyka, zastępcy prezydenta Rudy Śląskiej, działacza społecznego, i Brygidy, katechetki. Ukończył III Liceum Ogólnokształcące w Zabrzu. Przed seminarium pracował jako kierownik w klubie sportowym, był masażystą w pierwszej lidze futsalu, ochroniarzem, trenował sporty walki i studiował fizjoterapię na AWF w Katowicach.

Wśród jego zainteresowań są: chrystologia, mariologia, podróże, różne kultury, wojskowość, sport (sporty walki, siłownia i piłka nożna), gotowanie, terrarystyka, rehabilitacja i fizjoterapia.

W seminarium wśród różnych zadań był m.in. szefem scholi oraz odpowiedzialnym za seminaryjną grupę: „Jeremiasz”. Nadal odpowiada za katechezę w areszcie śledczym w Katowicach. Angażował się też w grupie charytatywnej, katechezie w domu dziecka, kole sportowym.

Pisze pracę magisterską pod kierunkiem ks. dr. hab. Jacka Kempy, prof. UŚ, pt. „Posłuszeństwo Bogu w duchowości Maksymiliana Marii Kolbego”.

Własność Boga

W czasie święceń Mateusza Ochojskiego biskup Marek Szkudło wskazał, że odtąd nowo wyświęcony diakon staje się szczególną własnością Boga. – Być czyjąś własnością oznacza często niewolę. Może tak być, ale nie musi. Małżonkowie, którzy łączą się na całe życie, przekazują się sobie całkowicie, oddają się w zupełności, ale ponieważ to miłość nimi kieruje, nie są niewolnikami, ale osobami jeszcze pełniej wolnymi. To miłość wyzwala – zaznaczył. Podkreślił także, że „diakon nie może odnaleźć się w pełni inaczej, jak tylko poprzez bezinteresowny dar z siebie samego”.

Nawiązując do Ewangelii, zwrócił uwagę na przykazanie miłości nieprzyjaciół. – Niektórzy utrzymywali, że jej wymagania są wręcz utopijne i niemożliwe do zrealizowania przez zwykłych chrześcijan, szarych ludzi, nieobdarzonych jakimiś dodatkowymi zdolnościami – mówił. Dodał też, że wymagania, jakie Jezus stawia swoim uczniom, może zrealizować jedynie ktoś, kto jest zdolny do bezwarunkowej miłości bliźniego. – Mateusz chyli dzisiaj głowę, by przyjąć święcenia, a robi to, ponieważ odkrył, że czynna i bezwarunkowa miłość bliźniego jest jego powołaniem – dodał.

Każdy jest bliźnim

Biskup Grzegorz Olszowski w czasie święceń w Mysłowicach-Krasowach zwrócił się do Adama Zająca: – Ufaj zawsze słowu Boga, nie zawiedziesz się! Musimy się uczyć czytać słowo Boże naszym życiem, bo to ono pisze nasze życie! Drogi Adamie, już odpowiedziałeś Jezusowi na słowa wypowiedziane z miłością do ciebie: „Pójdź za Mną”. Przyjmując święcenia diakonatu, stajesz się sługą Jezusa Chrystusa, pełniąc wolę Bożą, wypełniając to Boże słowo w swoim życiu, w duchu miłości – powiedział.

Przypomniał, że „Bóg nie dzieli świata na przyjaciół i nieprzyjaciół”. – On z miłością przyjmuje każdego człowieka. „On sprawia, że słońce Jego wschodzi nad złymi i nad dobrymi i On zsyła deszcz na sprawiedliwych i niesprawiedliwych”. Każdy dla Boga jest bliźnim. On nie zgadza się na rozróżnienie między bliźnim a nieprzyjacielem. Miłować nieprzyjaciół, dobrze im czynić, modlić się za tych, którzy nas prześladują; zło dobrem zwyciężać – powiedział bp G. Olszowski. I dodał, że Chrystus zwyciężył zło, nie walcząc z nim.

– Drogi Adamie, przyjmując święcenia diakonatu, jesteś wezwany do tego, by być sługą miłości: sługą Chrystusa i sługą ludzi, także nieprzyjaciół. Pozwól, żeby Twoja miłość, Twoja zdolność do dawania, do dzielenia się wzeszła jak słońce. Bardzo wysoko, bardzo szeroko niech rozlewa się blask tej miłości, którą, mając moc od Jezusa, masz przekazać światu – mówił.

Modlitwa, wspólnota, humor

W czasie święceń Pawła Dąbrowskiego w Halembie biskup Adam Wodarczyk wspominał jego ojca Mariana, zaangażowanego w Ruch Światło–Życie i Krucjatę Wyzwolenia Człowieka. Wyznał, że katechezy głoszone przez świętej pamięci Mariana wywarły na niego duży wpływ.

Zwrócił się wprost do Pawła: – Miej czyste serce i czyste spojrzenie, a będziesz mieć wielu dobrych przyjaciół. Dawaj innym Chrystusa, a wszystko inne będzie łatwiej rozdać. Głoś i ukazuj swym życiem Chrystusa – wezwał.

Mówił o powszechnym wezwaniu do świętości. – Świętość to nic innego jak życie pełnią miłości – podkreślił. – Święci to ludzie, którzy nie są wolni od popełniania błędów i grzechów – wskazał. Przywołał przykład Jana Pawła II, który co tydzień przystępował do spowiedzi i zapewne miał niedoskonałości, które przy tej okazji wyznawał.

– Święty to ktoś, kto po upadku nie trwa w grzechu, lecz powstaje, aby dalej wzrastać na drodze do świętości. Takim miejscem odnowy i rozpoczęcia na nowo kroczenia drogą do świętości jest sakrament pojednania i pokuty – podkreślił biskup Adam.

Wśród przejawów świętości wyliczył też umiejętność znoszenia cierpienia, cierpliwość i łagodność. – Przejawem świętości jest radość i poczucie humoru. Święty to człowiek radosny, ponieważ źródłem radości dla ludzi wierzących jest trwanie w bliskości z Chrystusem. Tym, co umacnia wzrost w świętości, jest modlitwa, czyli trwanie w zjednoczeniu z Bogiem. Jest jeszcze jeden ważny wymiar świętości – wspólnota. Świętości nie osiąga się samemu, lecz krocząc razem z braćmi i siostrami. Taką wspólnotą jest Kościół, w którym do tej świętości podążamy na różnych życiowych drogach, w różnych powołaniach. Każdy ma swoją osobistą drogę do świętości – powiedział. Dodał, że Paweł jako swoją drogę do świętości wybrał powołanie do bycia kapłanem – prezbiterem.