Marta Sudnik-Paluch: Wielki Post to w wielu domach tradycyjnie okres szczególny, związany m.in. z podejmowanymi postanowieniami. Jak dobrze przeżyć ten czas, żeby nie zatrzymać się tylko na przykład na niejedzeniu słodyczy?

Ks. Łukasz Dziura: Współcześnie jesteśmy przyzwyczajeni do tego, że w Wielkim Poście musimy zrobić coś niezwykłego, co pozwoli nam przeżyć go we właściwy sposób. Tymczasem tradycja liturgiczna mówi o tym, że w poście nie musimy robić niczego wyszukanego. Powinniśmy skupić się na esencji. W liturgii w tym czasie nie robimy nic ponad. Wręcz przeciwnie: liturgia „kasuje” nam wiele znaków i gestów – aklamację Alleluja, Gloria, nie ma radosnych śpiewów i uroczystych celebracji, w V niedzielę zasłaniamy krzyże i obrazy. Pozostaje umiar, prostota i skromność.

Ale w czasie wszechobecnego przesytu (od bodźców po jedzenie z całego świata) zejście do minimum może się jednak kojarzyć z ekstrawagancją.

W tych kategoriach − zgoda. I to ograniczenie podejmowane w formie np. ścisłego postu czy innych wyrzeczeń będzie dobre pod jednym warunkiem: nie możemy pozostać tylko w płaszczyźnie postanowień. To musi nas prowadzić do głębszej relacji z Bogiem, inaczej staje się trochę pozbawione sensu. Każdy post, wstrzemięźliwość, która jest tylko dla samego ograniczenia czegokolwiek (posiłku, słodyczy, alkoholu) przywodzi na myśl faryzeuszy, o których mówi liturgia słowa Środy Popielcowej. Jeśli nie pójdzie za tym miłość do drugiego człowieka, szukanie Pana Boga…