Tyle lat nikt nic nie wiedział. Czy to potrzebne, żeby o tym pisać? Będzie już z 10 lat, jak się tym zajmuję. A może nawet więcej? Zaczęło się od sąsiada, który mieszkał nade mną. On jako dziecko miał chorobę Heinego-Medina. Został sam, bo mu rodzice zmarli. Zaczął pić. Bardzo się stoczył, wyniósł właściwie wszystko z mieszkania. Kiedy zobaczyłam, że pije już denaturat, zrobiło mi się go żal. Pomyślałam, że podzielę się z nim jedzeniem. Jak je zobaczył, to się popłakał z radości, cały się trząsł ze wzruszenia. Pytał się, czy to naprawdę dla niego, czy może się poczęstować. Od tej pory przynosiłam mu już regularnie coś do zjedzenia. Aż zachorował, ale nie chciał iść do lekarza. Załatwiłam mu wtedy wizytę domową. Trafił do szpitala, okazało się, że ma gruźlicę. Wtedy też po raz pierwszy poczułam, że moja pomoc może być źle odbierana przez innych: lekarka denerwowała się, jak mogłam się zajmować tak ciężko chorym, twierdziła, że pewnie się zaraziłam. Ale to wcale mnie nie zniechęciło. Jeździłam potem do niego w odwiedziny. Niestety to było ostatnie stadium gruźlicy, sąsiad zmarł w szpitalu.

Bardzo szybko znalazłam kolejnego podopiecznego. Wracałam ze szpitala, po wizycie u tego sąsiada, i zobaczyłam mężczyznę z chorą nogą, bardzo opuchniętą. Od razu wiedziałam, że muszę się nim zająć. I tak naturalnie zaczęłam pomagać, od jednej do następnej chorej osoby. To właśnie u tego pana, który miał tak spuchniętą nogę, był pierwszym bezdomnym, jakiego spotkałam. Był brudny i głodny. Przyniosłam mu kanapki, zaparzyłam kawę i herbatę z cytryną.