Im starsza, tym mocniejsza

Czy jest potrzebny kolejny kościół? To pytanie wielokrotnie słyszał ks. Marian Neugebauer, proboszcz budującej się świątyni pw. św. Jana Pawła II w Pszczynie.

Wnętrze zachwyca elementami wykonanymi z cegły.
Marta Sudnik-Paluch /Foto Gość

Wtedy odpowiadam: „To prawda, zmieścimy się w kościołach, które już powstały. Ale czy to oznacza, że nie musimy tworzyć już niczego wartościowego w wymiarze architektury sakralnej?”. Co będą mogły po nas oglądać kolejne pokolenia: blaszane lidle i biedronki, które wyrastają jak grzyby po deszczu? – pyta proboszcz.
Bryła kościoła jest imponująca, choć nieduża. Za jej projektem stał Śląski Gaudí, czyli Stanisław Niemczyk. – Współpraca z nim była dla mnie wielką przygodą. To był człowiek niesamowicie bogaty wewnętrznie. Miał zupełnie inne spojrzenie na świat. Wspólnie wieczorami rozmyślaliśmy nad wieloma rozwiązaniami, które później zostały zastosowane na budowie – wspomina ks. Marian Neugebauer. 

Atmosfera modlitwy

Uważny obserwator z pewnością doceni wiele detali, które sprawiają, że wnętrze kościoła jest wyjątkowe. Wzrok przyciąga m.in. cegła, którą wykończone są mury wewnątrz i elewacja. – Pojechaliśmy do Kraśnika, tam jest takie „centrum cegły”. Stanisław Niemczyk szukał odpowiedniej. Zależało mu na ręcznie formowanych, w przeciwieństwie do tych tworzonych maszynowo, które są idealnie równe. Najczęściej formowaniem zajmują się kobiety. Dzięki temu cegły mają w sobie pewną niedoskonałość, każda jest nieco inna, widać w nich rękę człowieka. Poza tym ważny był odpowiedni odcień. Szukaliśmy miłej dla oka czerwieni – tłumaczy proboszcz. Istotne jest także zastosowane spoiwo. – Sami gasiliśmy wapno na zaprawę. Dlaczego wapno? Wynika to z chemii: pod wpływem wody skała wapienna zmienia się w maź, ale schnąc, absorbuje dwutlenek węgla z powietrza i ponownie twardnieje. Dlatego im zaprawa starsza, tym bardziej trwała. I zrobiła nam się lekcja budowlanki… – uśmiecha się proboszcz.