Zanim zaczęła się wojna, Iwan, Natalia i Julia mieszkali w okolicach Kijowa. – Decyzję o wyjeździe podjęłyśmy bardzo szybko – tłumaczy kobieta. – Bardzo się bałyśmy. Nie wiedziałyśmy, dokąd jedziemy, ale tu poznałyśmy serdecznych ludzi. Julka poszła do szkoły. Na początku zaczęła naukę w pierwszej klasie, ale szybko nadrobiła. Większy problem był z pisaniem po polsku niż ze zrozumieniem języka – wspomina. Mama i córka odnalazły się już w nowym miejscu, ale nie ukrywają, że tęsknota towarzyszy im cały czas. – Chcę do domu. Tutaj nam dobrze, ale w domu lepiej – uśmiecha się Natalia. 

Do lekarza i urzędu

Tęsknią też za Iwanem, który został w Ukrainie. – Nie mogę walczyć, bo zdrowie mi nie pozwala, ale pomagam, jak umiem – mówi Iwan. – Włączyłem się np. w dostarczanie darów, które docierają do nas z Polski. Pomagamy tym, którzy zostają po przejściu frontu, zaopatrujemy żołnierzy – dodaje.