- Czy chcesz, w myśl słów Apostoła, przechowywać tajemnicę wiary w czystym sumieniu oraz tę wiarę głosić słowem i czynem zgodnie z Ewangelią i tradycją Kościoła?

- Chcę.

To fragment dialogu, jaki toczy się pomiędzy biskupem a kandydatem do przyjęcia święceń diakonatu stałego w trakcie liturgii święceń. W czwartek na pytania biskupa Adama Wodarczyka o gotowość do służby, życia w duchu modlitwy i pragnienie kształtowania swojego postępowania na wzór Chrystusa odpowiadał Zbigniew Szurek z parafii św. Jerzego w Rydułtowach. Chwilę później położył się krzyżem na posadzce swojego parafialnego kościoła, obok niego uklęknęła jego żona, a wszyscy zgromadzeni odśpiewali Litanię do Wszystkich Świętych. Później biskup nałożył na niego ręce i odmówił modlitwę święceń, po której nowy diakon z pomocą proboszcza i żony założył po raz pierwszy szaty liturgiczne - przepasaną ukośnie stułę i dalmatykę, która przypomina nieco ornat z rękawami. Na koniec biskup wręczył mu księgę Ewangelii, wypowiadając słowa:

„Przyjmij Chrystusową Ewangelię, której głosicielem się stałeś; wierz w to co będziesz czytać, nauczaj tego, w co uwierzysz, i pełnij to, czego będziesz nauczać”

Do tej pory w archidiecezji katowickiej posługiwało pięciu diakonów stałych, w tym roku ich liczba podwoi się. W czerwcu święcenia przyjęli Adam Dylus z parafii NSPJ w Katowicach-Koszutce i Adam Larysz z parafii Niepokalanego Poczęcia NMP i św. Maksymiliana w Mysłowicach, a w najbliższych dniach wyświęceni zostaną Sławomir Warzecha z parafii Matki Bożej Bolesnej w Mysłowicach i Robert Moczulski  z parafii św. Jadwigi w Chorzowie.

Jak podaje na swojej stronie Ośrodek Formacji Diakonów Stałych Archidiecezji Katowickiej, diakoni stali to mężczyźni, którzy przyjęli pierwszy stopień sakramentu święceń nie jako etap na drodze do prezbiteratu, lecz by na stałe służyć ludowi Bożemu zwłaszcza poprzez posługę miłosierdzia (działalność charytatywna, społeczna itd.); posługę słowa (głoszenie homilii, katecheza parafialna, grupy formacyjne, ewangelizacja) i posługę liturgiczną (asystowanie biskupowi i prezbiterom w czasie mszy św., przewodniczenie liturgii godzin, odprawianie nabożeństw). Diakoni stali są więc duchownymi, ale utrzymują się z pracy zawodowej i mogą mieć rodziny (założone przed święceniami). Konferencja Episkopatu Polski podjęła decyzję o wprowadzeniu diakonatu stałego 20 czerwca 2001 roku, zaś 22 stycznia 2004 roku Kongregacja ds. Edukacji Katolickiej zatwierdziła przygotowane przez KEP Wytyczne dotyczące formacji, życia i posługi diakonów stałych w Polsce.

Diakoni stali przygotowują się poprzez kilkuletnią formację, a po święceniach posługują w parafii pod kierunkiem proboszcza. Zadania wyznacza się im się zgodnie z ich możliwościami – posługują w czasie, który pozostaje po wypełnieniu obowiązków rodzinnych i zawodowych.