Nawet nie wiem, skąd wziął się mój alkoholizm. Wychowałem się w rodzinie, w której trunki były tylko przy jakichś uroczystościach. Nigdy nie widziałem, żeby mój ojciec był pijany. W domu nie było awantur, kłótni. To była normalna, z tradycjami, bardzo religijna rodzina. Byłem ministrantem, lektorem, cały czas blisko Kościoła.

Sierpień. Nie piję

Któregoś dnia na szkolnej wycieczce wypiłem za dużo. Na drugi dzień byłem schorowany, miałem potężnego kaca. Ktoś doradził mi, żeby sobie wypić, wypiłem i poczułem ulgę. Od tej pory cały czas było we mnie pragnienie, żeby znów się napić. Nie było to jeszcze codzienne picie, to były lata szkoły średniej. Wtedy co jakiś czas odbywały się różnego rodzaju prywatki. Zawsze był tam alkohol. Podjąłem pracę. Znaleźli się koledzy, którzy zostawali dłużej po pracy, można było sobie z nimi posiedzieć, coś wypić. To stało się moją codziennością. Ożeniłem się. Wydawało mi się, że jak założę rodzinę, to będzie inaczej. I początkowo tak było, ale później coraz częściej szukałem kontaktu z kolegami. Rodziły się dzieci, a w moim życiu było coraz więcej nieodpowiedzialności. Alkohol zawsze stawał mi na drodze do tego, żeby normalnie funkcjonować. Żona nie miała we mnie oparcia. Zdarzało się, że nie odebrałem dzieci z przedszkola albo przyjechałem na ostatnią chwilę w takim stanie, że panie nie chciały mi ich wydać. Żeby wmówić sobie, że jednak jestem mocny, że jak chcę, to potrafię nie pić, podejmowałem różne okresy abstynencji, np. w Adwencie, w Wielkim Poście czy w sierpniu. Wtedy z głową podniesioną do góry mówiłem: „Nie piję, bo sierpień”. Ale co z tego, jak od września zaczynało się z powrotem to samo.