W Ruchu Światło–Życie wszyscy znają ten szyfr: „80 i 81. Wstańcie, chodźmy!”. Z pamięci cytuje się tekst z tych stron papieskiej książki. Bo jest on kluczem do genezy Światowych Dni Młodzieży. Jan Paweł II pisze tak: „Ks. Franciszek Blachnicki, dziś już sługa Boży, zainicjował tzw. ruch oazowy. Bardzo się z tym ruchem związałem i usiłowałem go wspierać na różne sposoby. (…) stale bywałem na tzw. oazach (…), to wielkie doświadczenie przyniosłem ze sobą do Rzymu. Tu także szukałem jakiegoś jego spożytkowania, stwarzając okazje do spotkań z młodymi. Światowe Dni Młodzieży wyrastają z tamtego doświadczenia”.

– Czyli z Ruchu Światło–Życie! Dlatego nie waham się mówić, że ŚDM to cud Blachnickiego – mówi mi ks. Henryk Bolczyk. – Jeśli na tych spotkaniach setki tysięcy osób oddaje życie Chrystusowi, tysiące się nawraca i doznaje uzdrowienia duchowego, to jak inaczej nazwać to zjawisko?

Kwestia ujęcia ŚDM w ramy „cudu Blachnickiego” jest poważnie traktowana w Kościele. Kard. Angelo Amato, szef papieskiej dykasterii ds. świętych, dostał nawet sprawę na piśmie: – 27 lutego 2013 r., a więc w tzw. dies natalis, dzień urodzin ks. Franciszka dla Nieba, abp Wiktor Skworc złożył w Watykanie positio, czyli opis życia ks. Blachnickiego – dodaje ks. Bolczyk, który był też postulatorem procesu beatyfikacyjnego ojca oazy na szczeblu diecezjalnym. – Kard. Amato został poinformowany o zapisku Jana Pawła II na temat Blachnickiego i źródeł ŚDM. Czy potrzeba innego cudu do beatyfikacji?