Widzę w tekście niepokojące banalizowanie faktu, że pod wpływem wprowadzania zielonoświątkowych wynalazków w polskich parafiach całe wspólnoty odchodziły od Kościoła. To ma być ten dobry owoc? A co dobrego wynika z tzw. „upadków”? W Piśmie Świętym nie ma czegoś takiego. Jeśli w Biblii ktoś padał, to na twarz przed Bogiem, a nie na plecy bo go ktoś dotknął(czy popchnął) albo wszyscy w poszukiwaniu cudowności ulegli autosugestii. To ma zapobiec poganieniu Polaków? Jednorazowe akcje z fajerwerkami? Odnoszę wrażenie, że charyzmatycy czego by nie wymyślili, to i tak uznają, że to Duch Święty im podpowiedział.
Mam nadzieję, że autor tekstu nie uważa, że branie przez wiernych odpowiedzialności z Kościół oznacza ich klerykalizację, np. to, że gdzieś tam udzielają błogosławieństw. Faktycznie w Polsce ludzie są wygodni – kościół na każdym rogu, jest wielu księży którzy wszystko zorganizują, siostry zakonne... Są różne grupy, które pomagają w rozwoju duchowym. Ze strony szeregowego wiernego nie potrzeba żadnego wysiłku, wystarczy przyjść na gotowe i korzystać. Chyba mało kto zdaje sobie z tego sprawę. Ale uważam, że w braniu odpowiedzialności za Kościół nie chodzi o to, żeby wierni bawili się w księży – głosili homilie czy błogosławili innych wiernych (przypominam, że Kościół zachęca, by rodzice błogosławili swoje dzieci, a nie obcych – to drugie to już wchodzenie w rolę kapłana). Raczej by żyć po Bożemu, a także rozejrzeć się wokół siebie – dlaczego ten czy inny jest daleko od Boga? Czy mogę coś zrobić, żeby to się zmieniło? A jeśli nie mam predyspozycji do prowadzenia jakiegoś mini-apostolatu, to może mogę coś zrobić „na zapleczu”? Jest masa spraw, które też ktoś robi – trzeba posprzątać kościół, skosić przed nim trawnik, udekorować, wyremontować kapliczkę, dowieźć księdza na wieś do kaplicy dojazdowej lub do chorego, przygotować śpiew, zorganizować osoby do udziału w procesji itp.