W 100% zgadzam się z wypowiedzią Pani Renaty. I fakt... Jak to

W 100% zgadzam się z wypowiedzią Pani Renaty. Z własnego doświadczenia: Córka zmarła nam w połowie ciąży. Była ciężko chora. Najbardziej boli nas jak najbliższa rodzina (zwłaszcza dziadkowie dziecka) zachowują się jak gdyby nic się nie stało. Moi rodzice/teściowie nigdy nie wyrazili chęci, aby odwiedzić grób swojego wnuka. W rozmowach temat jest pomijany, bądź zbywany tekstem: "czasem tak bywa". Ba... nawet od księży słyszałem takie słowa (wielokrotnie). Nasi krewni chyba nawet nie chcą wiedzieć co przeżywaliśmy przez ten krótki czas. Ile wizyt w szpitalu, ile niepokoju, ile nerwów, nieprzespanych nocy, strachu. Co kilka dni wizyta u lekarza. A w głowie szum, mętlik, gonitwa myśli... Jak złe informacje dostaniemy tym razem.... Ogólnie mam wrażenie, że obcy ludzie (tacy będący w naszym wieku) bardziej nas rozumieją. Z żoną odwiedzam grób. Zawsze zabieramy ze sobą naszą pierworodną córkę (ma 3 latka). Tłumaczymy, że tutaj jest jej mała siostra, która poszła do nieba. Nie chcemy aby nasza zmarła córka była anonimowa. Chcemy aby nasze żyjące dzieci miały świadomość, że nasza rodzina jest większa o jedną małą osóbkę. Zosia była z nami bardzo krótko, ale zmieniła w naszej rodzinie chyba wszystko.