Jest z wykształcenia psychologiem, swoje wsparcie oferuje w Centrum Pomocy Migrantom i Uchodźcom Caritas Archidiecezji Katowickiej. Mówi, że pobyt i praca w Polsce budzą w niej ambiwalentne uczucia. – Cieszę się, że moje dzieci są bezpieczne, uczą się, a ja nie tracę kontaktu z zawodem. Ale jednocześnie rodzina została w Ukrainie: mąż, mama i brat. Bardzo za nimi tęsknimy. Dzwonimy codziennie przez internet – opowiada. W jej oczach błyszczą łzy.

Sabina jedną z pierwszych rozmów z uchodźczynią zapamięta na długo. – Siedziała cichutko, z boku. Podałam jej coś do picia. Ona wyciągnęła telefon i zaczęła przeglądać zdjęcia. Pokazała mi dziecko stojące przy choince. Wnętrze domu było jak z żurnala. „To moje dziecko, moja choinka i mój dom. To jest zdjęcie ze świąt. Dzisiaj nie mam ani dziecka, ani domu, ani choinki. Wyszłam tylko na chwilę. Gdy wróciłam, niczego już nie było” – powiedziała. Nie mogłam się uspokoić po tych słowach, tak wielkie wywarły na mnie wrażenie. Obie płakałyśmy. Już zawsze będę pamiętać o tym, jak łatwo możemy stracić wszystko – wspomina.